کریستیانو بال پر کار رئال

 تماشای گریه های داریو سرنا، لوکا مودریچ و باقی بازیکنان شایسته کرواسی بسیار دشوار بود. با این حال آن ها تاوان چرخه زندگی را می دادند. چرخه زندگی که این بار آن قدر چرخیده بود تا پرتغال را در عین عدم شایستگی، خوشبخت کند. فوتبال همین است. چرتکه انداختن و محسابه کردن شایستگی تیم ها معمولا نمی تواند راهگشا باشد. پرتغال با یکی از متوسط ترین تیم هایش توانست در عین شروع ضعیف، به جمع 8 تیم برتر اروپا راه پیدا کند . مسیر هم طوری است، که غریبانه نخواهد بود اگر آن ها را در فینال سنت دنیس ببینیم. با تمامی این تفاسیر اما به همان اندازه که اشک های سرنا عذاب آور بود، تماشای خوشحالی مردم پرتغال در لانس، می توانست التیام بخش باشد. مردمی که نسل طلاییشان بین سال های 2000 تا 2006، در عین شایستگی 3 بار از رسیدن به جام محروم شده بود. آن هم نه به طور معمولی، از آن شکست هایی کینه ای که تا ابد ذهن و قلب را درگیر خودش می کند.

سال 2000 در هلند و بلژیک، پرتغال بدون تردید جذاب ترین تیم تورنمنت بود. بازی نخستشان مقابل انگلیس، یکی از بهترین بازی های تاریخ یورو محسوب می شد. کامبک استثنایی مقابل انگلیس و طی کردن مسیر تا نیمه نهایی مقابل فرانسه ای که در نهایت قهرمان شد. آبل ژاویر، با آن قیافه فاجعه اش، باور نمی کرد داور در  آن شرایط برخورد توپ با دستش را اعلام پنالتی کند. انبوه بازیکنان پرتغال با بادی لنگویج ایتالیاییشان به سمت داور هجوم بردند اما تقدیر نوشته شده بود که آن پرتغال دوست داشتنی، شایسته و «زیبا»، به فینال فاینورد راه پیدا نکند. سال 2004، سناریو باز هم تغییر نکرد. پرتغال میزبان یورو بود و باز هم با تیمی دوست داشتنی در آستانه جام ناکام ماند. در فینال همه جای استادیوم را به توپ بستند اما نتوانستند تور دروازه یونان شگفت انگیز  را پیدا کنند. 2 سال بعد در آلمان آن ها همچنان تیم خوبی داشتند. کریس البته در یک چهارم زرنگی کرد، اما پرتغال تیم خوبی بود. نیمه نهایی باز هم فرانسه و باز هم زیدان، در یک بازی نزدیک اجازه نداد تا پرتغال به فینال برسد.

10 سال بعد اما در همان فرانسه، پرتغال به همان اندازه که در 6 سال اول دهه گذشته شایسته بود و حذف می شد، شایسته نیست و به مراحل بالاتر صعود می کند. آن ها حتی با فرمت قدیمی یورو احتمالا از گروهشان نیز صعود نمی کردند اما ابر و باد شرایط را طوری چیده که این تیم از  بخت خوبی برای صعود به فینال برخوردار است. با این حال اما یک ضرب المثل معروف است که می گوید شانس سراغ کسانی می آید که لیاقتشان را دارند و در این بین هیچ تیمی بیشتر از پرتغال، لیاقت این شانس را ندارد. رونالدو و یاران همچنان در حال پیش روی در فرانسه هستند و رسیدن به فینال سنت دنیس، به نوعی می تواند حکم تسویه حساب را برای آنان داشته باشد. هیچ عیبی ندارد ملتی که ناباورانه 3 بار با نسل طلاییشان از جام محروم شدند، با یکی از متوسط ترین تیم های خود به فینال اروپا برسند. فینال سنت دنیس، برای مردم پرتغال، انتقامی از گذشته ها خواهد بود...